ტო­მას ვულ­ფი

 გა­ვიც­ნოთ კა­ცი

span style="font-size: 13px;">             ვინ არის კა­ცი

 პირ­ველ ყოვ­ლი­სა თო­თო ბავ­შ­ვი

რბილ ფე­ხებ­ზე რომ და­ბუქ­ნა­ობს

გახ­ვე­უ­ლი ექ­ს­კ­რე­მენ­ტებ­ში

ტი­რის და პი­რით ბუშ­ტებს ბე­რავს კოტ­რი­ა­ლი­სას

მთვა­რეს შეს­ტი­რის

და წყნარ­დე­ბა დე­დის ძუ­ძუ­თი

თან პა­წა­წი­ნა და მძი­ნა­რე ღორ­მუ­ცე­ლაა

მა­რად მტი­რა­ლი სა­სა­ცი­ლო სუს­ტი არ­სე­ბა

დღი­თა და ღა­მით სა­კუ­თა­რი ცე­რის მწო­ვე­ლი

დორ­ბ­ლი­ან პი­რით უშიშ­რად რომ ცეცხ­ლ­ში მიძ­ვ­რე­ბა

ისე საყ­ვარ­ლად რო­გორც სუ­ლე­ლი.

        მე­რე კი ბი­ჭი

 მოტ­რა­ბა­ხე თა­ვის ტო­ლებ­ში

მაგ­რამ სიბ­ნე­ლის მო­ში­შა­რი დაბ­ნე­ლე­ბი­სას

სუს­ტის მჩაგ­რა­ვი და ძლი­ე­რის მომ­რი­დე­ბე­ლი

ქვეყ­ნად ძა­ლა­სა და ვე­ლუ­რო­ბას რომ ათაყ­ვა­ნებს

ის­ტო­რი­ე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი ომ­ზე ძარ­ც­ვებ­ზე

მკვლე­ლო­ბებ­ზე და ძა­ლა­დო­ბებ­ზე

ოღონდ სხვე­ბის­თ­ვის

ერ­თი სუ­ლი აქვს რომ ბან­და­ში გა­ერ­თი­ან­დეს

და მარ­ტო ყოფ­ნა ეჯავ­რე­ბა ჭი­რის დღე­სა­ვით

მი­სი გმი­რია ჯა­რის­კა­ცი და მეზღ­ვა­უ­რი

ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბი კოვ­ბო­ე­ბი დე­ტექ­ტი­ვე­ბი

არ­ჩევს რა მოკ­ვ­დეს ვიდ­რე შერ­ცხ­ვეს თა­ნა­ტო­ლებ­ში

სურ­ვი­ლი ტან­ჯავს ყვე­ლას ურ­ტყას და გა­ი­მარ­ჯ­ვოს

ყვე­ლას აჩ­ვე­ნოს სა­კუ­თა­რი მუს­კუ­ლა­ტუ­რა

თა­ნაც მო­ითხოვს რომ მო­ექ­ც­ნენ პა­ტი­ვის­ცე­მით

თა­ვად კი მა­რად მოტ­რა­ბა­ხე გა­მარ­ჯ­ვე­ბე­ბით

ვერ ეგუ­ე­ბა და­მარ­ცხე­ბის სა­ში­ნე­ლე­ბას.

        შემ­დეგ მო­ზარ­დი

 გო­გო­ებს რომ აჰ­კი­დე­ბია

და პირს გი­ნე­ბით იბინ­ძუ­რებს იმათ ზურგს უკან

ათა­სი რჯუ­ლის ტაბ­ლე­ტე­ბის გამ­ყიდ­ველთ შო­რის

მი­ლი­ონ­ნა­ირ ცდუ­ნე­ბას რომ ეზი­ა­რე­ბა.

მაგ­რამ სა­ხე­ზე მუ­წუ­კის მეტს ვე­რა­ფერს იძენს

აქ­ვე ეწყე­ბა მას სა­კუ­თარ ჩაც­მა­ზე ფიქ­რი

და­იპ­რან­ჭე­ბა და ბრი­ო­ლინს თმებ­ში იზი­ლავს,

სი­გა­რეტს ქა­ჩავს, წიგნს კითხუ­ლობს

და ლექს წერს ჩუ­მად

მთე­ლი სამ­ყა­რო ეჩ­ვე­ნე­ბა ქა­ლის ფე­ხე­ბათ

ძუ­ძუ­ე­ბი­ვით აღიქ­ვავს სივ­რ­ცეს

და გა­უ­სინ­ჯა უკ­ვე გე­მო სა­მი­ვეს ერ­თად:

სიყ­ვა­რულს პირ­ველს, სი­ძულ­ვილს და ეჭ­ვი­ა­ნო­ბას

ის რიგ­რი­გო­ბით მო­ლაჩ­როა და მო­სუ­ლე­ლო

ამი­ტომ არის ერთ ად­გილ­ზე რომ ვერ ჩერ­დე­ბა.

ცხოვ­რობს რა ბრბო­ში ჩვე­უ­ლებ­რივ ბრბო­სა­ვით ფიქ­რობს

და ეში­ნია გა­მო­ირ­ჩეს ექ­ს­ცენ­ტ­რუ­ლო­ბით

და­დის კლუ­ბებ­ში მა­რად შიშ­ში რომ არ დას­ცი­ნონ.

უბე­დუ­რია ნაწყე­ნი და შე­წუ­ხე­ბუ­ლი

რად­გან სა­კუ­თარ სურ­ვილს ფლან­გავს გა­უ­თა­ვებ­ლად.

შიგ­ნით კი სულ­ში იმ­ხე­ლაა სი­ცა­რი­ე­ლე

რომ მი­სი სრუ­ლი გა­აზ­რე­ბაც მო­საწყე­ნია.

             მე­რე კი კა­ცი

 და­ძა­ბუ­ლი მიზ­ნე­ბით სავ­სე

სულ რომ მუ­შა­ობს ჰყავს ბავ­შ­ვე­ბი

ყი­დუ­ლობს ყი­დის მა­რა­დი­უ­ლი სამ­ყო­ფე­ლის

ერ­თ­ჯე­რად პა­კეტს

ატყუ­ებს თა­ვის კონ­კუ­რენ­ტებს

ამა­ყობს ამით

რო­ცა საკ­მაო მონ­დო­მე­ბით ახერ­ხებს ამას

და თა­ვის სამ­ჯერ ოც­და­ათ წელს იმა­ში ხარ­ჯავს,

რომ წარ­მა­ტე­ბის უქო­ნე­ლი ხელ­გაშ­ლით ცხოვ­რობს

ში­შით შეც­ქე­რის აკ­ვან­სა და სა­მა­რეს შო­რის

ცა­სა და ღრუბ­ლებს, მზეს და მთვა­რეს

ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვებს მბრწყი­ნავს

თან ლა­პა­რა­კობს მო­მა­ვალ­ზე მაგ­რამ მას კრგავს

მო­მენ­ტა­ლუ­რად მოს­ვ­ლის თა­ნა­ვე

და თუ ბე­დი აქვს ფულს შო­უ­ლობს სა­ხარ­ჯათ იმ­დენს,

რომ რბილ­ტყა­ვის­გან შე­კე­რილ­მა სა­ფუ­ლემ სქელ­მა

მო­სამ­სა­ხუ­რე შე­უ­ძი­ნოს იქ მი­საყ­ვა­ნად

სა­დაც თა­ვი­სი სა­კუ­თა­რი ფე­ხით ვერ მი­დის.

ის ეტა­ნე­ბა მდიდ­რულ საჭ­მელს ძვირ­ფას ღვი­ნო­ებს,

რომ­ლებ­საც მი­სი ნაწ­ლა­ვე­ბი ვერ ინე­ლე­ბენ.

მი­სი დაღ­ლი­ლი უსი­ცოცხ­ლო მკვდა­რი თვა­ლე­ბი

უცხო ქვეყ­ნე­ბის პე­ი­ზა­ჟებს გა­დას­ც­ქე­რი­ან,

რო­მელ­ზეც ალ­ბათ ოც­ნე­ბობ­და მთე­ლი ბავ­შ­ვო­ბა.

შემ­დეგ სიკ­ვ­დი­ლი გა­წე­ლი­ლი ნელ­მ­კურ­ნა­ლო­ბით

ძვი­რი სა­სახ­ლე, მე­რე გვა­მის ბალ­ზა­მი­რე­ბა

და­საფ­ლა­ვე­ბის რი­ტუ­ა­ლი ანუ სმა ჭა­მა

სადღეგ­რ­ძე­ლო­თა პა­თე­ტი­კა

და კვლავ მი­წა­ში.

          ეს ხომ კა­ცია

 დამ­წე­რი წიგ­ნ­თა და სიტყ­ვა­თა დამ­ლა­გე­ბე­ლი

შე­დევრთ შემ­ქ­მ­ნე­ლი, მომ­გო­ნე­ბე­ლი ათი­ა­თას ფი­ლი­სო­ფი­ის,

შეპყ­რო­ბი­ლი და მო­ნუს­ხუ­ლი სა­კუ­თარ აზ­რით

მას­ხ­რად რომ იგ­დებს სხვა­თა ნაშ­რო­მებს.

ის ერთ გზას ირ­ჩევს ჭეშ­მა­რიტ გზას თა­ვის­თა­ვის­თ­ვის-

და­ნარ­ჩენს ყვე­ლას კი მცდარს უწო­დებს

და იმ ბი­ლი­ონ წიგ­ნ­თა შო­რის მთელ ქვე­ყა­ნა­ზე

ერ­თად ერ­თიც კი არ არ­სე­ბობს რო­მე­ლიც ეტყ­ვის

რო­გორ ისუნ­თ­ქოს თა­ვი­სუფ­ლად და ბედ­ნი­ე­რად.

ის ბედს გან­საზღ­რავს ნა­ცი­ა­თა

ქმნის ის­ტო­რი­ებს

მაგ­რამ სა­კუ­თარ ის­ტო­რი­ას ვერ მო­გიყ­ვე­ბათ

და სა­კუ­თა­რი ბე­დის მარ­თ­ვა არ შე­უძ­ლია

ბრძნუ­ლად, ღირ­სე­ბით თუნ­დაც ათი­ოდ

თან­მიმ­დევ­რულ წუ­თის მან­ძილ­ზე.

            ეს არის კა­ცი

 მეტ­ნა­წი­ლად ნაკ­ლი და ჭუჭყი

ანუ არ­სე­ბა სა­ზიზღა­რი სი­დამ­პ­ლის გრო­ვა,

შეკ­რუ­ლი კო­ნა გა­დაგ­ვა­რე­ბულ ქსო­ვი­ლე­ბი­სა

თან­და­თა­ნო­ბით რომ ბერ­დე­ბა და მე­ლოტ­დე­ბა

პი­რი­დან სუ­ნიც ხომ ამოზ­დის გუ­ლის ამ­რე­ვი

მატყუ­ა­რაა და არამ­ზა­და

თა­ვის ნა­ი­რის დამ­ცი­ნა­ვი და მო­ღა­ლა­ტე

შე­უ­რაწყო­ფის არაფ­რის­თ­ვის მიმ­ყე­ნე­ბე­ლი

ვინც ბრბო­ში მოგ­კ­ლავს, ბნელ­ში კი­დე

ყელს გა­მოგ­ფატ­რავს.

მო­როხ­რო­ხე და მოტ­რა­ბა­ხე გა­რე­მოც­ვა­ში თა­ვის­ნა­ირ­თა

მაგ­რამ თაგ­ვი­ვით მში­შა­რა მარ­ტო

მას შე­უძ­ლია ილა­ქუ­ცოს კა­პი­კი­სათ­ვის

და სი­კე­თის­თ­ვის უკა­ნი­დან ლახ­ვა­რი ჩას­ცეს

ორი გრო­შის­თ­ვის ის სა­კუ­თარ მოძ­მეს გა­ყი­დის

ორ­მოც დო­ლა­რად კი სა­კუ­თარ ახ­ლო­ბელს მოკ­ლავს

მე­რე კი მკაც­რი მო­სა­მარ­თ­ლის წი­ნა­შე დარ­ბაზს

ცხა­რე ცრემ­ლე­ბით გულს აუჩუ­ყებს

რომ ისე­თი­ვე ნა­ძი­რა­ლა გა­და­არ­ჩი­ნოს

თვი­თონ რომ არის.

          ეს არის კა­ცი

 თა­ვის მე­გობ­რის შეყ­ვა­რე­ბულს რომ მო­ი­ტა­ცებს,

მას­პინ­ძ­ლის ცოლს კი მა­გი­დის ქვეშ მო­ე­ფე­რე­ბა,

ან­და მთელ თა­ვის ავ­ლა­დი­დე­ბას ბო­ზებ­ში

ხარ­ჯავს, წყა­ლობს თაღ­ლი­თებს,

აკ­ვ­ლე­ვი­ნებს თა­ვის პო­ე­ტებს.

            ეს არის კა­ცი

 ვინც ფი­ცუ­ლობს და ირ­წ­მუ­ნე­ბა

რომ ის ამ­ქ­ვეყ­ნად სი­კე­თის და სუ­ლის­თ­ვის ცხოვ­რობს

და ხე­ლოვ­ნე­ბის სი­სუფ­თა­ვეს ემ­სა­ხუ­რე­ბა

მაგ­რამ მხო­ლოდღა იმი­სათ­ვის წვა­ლობს და იღ­წ­ვის

რომ მო­დას აყ­ვეს და პრინ­ცი­პებ­საც სა­კუ­თარ­საც

სა­კუ­თარ რწმე­ნას უმალ­ვე იც­ვ­ლის რო­გორც მო­და გა­მო­იც­ვ­ლე­ბა.

           ეს არის კა­ცი

 მე­ო­მა­რი უძ­ლი­ე­რე­სი, ოღონ­დაც სუს­ტი ნაწ­ლა­ვე­ბით და მო­ში­შა­რი

რო­მან­ტი­კო­სი უდი­დე­სი შიშ­ვე­ლი წე­ლით

მა­რა­დი­უ­ლი სი­სუ­ლე­ლის ხარ­ბათ მშთან­თ­ქ­მე­ლი

ყვე­ლა­ზე უფ­რო გო­ნი­ე­რი ცხო­ვე­ლებს შო­რის

რო­მე­ლიც თურ­მე თა­ვის ჭკუ­ას იმის­თ­ვის ხმა­რობს

რომ ხა­რებს, მე­ლებს, მგლებს და ძაღ­ლებს

თხებ­სა და ვეფხ­ვებს ურ­ცხ­ვად ჰა­ე­რი სა­მუ­და­მოდ და­უ­ბინ­ძუ­როს.

            დი­ახ კა­ცია

 და ძნე­ლია რა­ი­მე ით­ქ­ვას

მი­სი უაზ­რო არ­სე­ბო­ბის გა­სა­მარ­თ­ლებ­ლად

უსა­ფუძ­ვ­ლო­ბა, ვნე­ბა მი­სი და სი­ბო­რო­ტე

თით­ქ­მის არ­სად და არა­სო­დეს არ იწუ­რე­ბა

მი­სი ცხოვ­რე­ბა აღ­სავ­სეა ჯა­ფით და ოხ­ვ­რით

ტან­ჯ­ვა წვა­ლე­ბა ყვი­რი­ლი და აურ­ზა­უ­რი

ერ­თ­მა­ნეთს ცვლი­ან იდი­ო­ტურ გა­მე­ო­რე­ბით.

დღე კი შედ­გე­ბა ცხელ ქუ­ჩებ­ში ბო­დი­ა­ლის­გან

მო­ნაც­ვ­ლე­ო­ბენ გა­ყინ­ვა და ოფ­ლი­ა­ნო­ბა.

უნა­ყო­ფო­ბა მძი­მე შრო­მას რუ­ტი­ნად აქ­ცევს

ვერც კი გა­არ­ჩევ ლპო­ბი­სა და უიღ­ბ­ლო­ბის­გან.

უკ­ვე იმ­დე­ნად აშ­კა­რაა გა­მათხოვ­რე­ბა

რომ შე­უძ­ლია მას იყი­დოს ცუ­დი საჭ­მე­ლი

და სა­კუ­თა­რი მონ­დო­მე­ბით ცუ­დათ იკ­ვე­ბოს.

თა­ვის ცხოვ­რე­ბას ის ამი­თი რად­გა­ნაც ან­გ­რევს

თა­ვად­ვე გახ­ლავთ ამ ნან­გ­რევ­თა მაცხოვ­რე­ბე­ლი

რომ ვერ ივიწყებს მო­უქ­ნე­ლი სხე­უ­ლი წო­ნას

და ჩა­სუნ­თ­ქ­ვი­დან ყო­ველ შემ­დეგ ამო­სუნ­თ­ქ­ვამ­დე

შე­გუ­ე­ბუ­ლა ათას­ნა­ირ და­ა­ვა­დე­ბებს

ტკი­ვი­ლებ­სა და მთელ მზარდ კოშ­მარს გა­თახ­სი­რე­ბის.

            ეს არის კა­ცი

 და თუ მარ­თ­ლა მას შე­უძ­ლია

რომ გა­იხ­სე­ნოს ათი მა­ინც სრუ­ლი მო­მენ­ტი

ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი სი­ხა­რუ­ლის და ნე­ტა­რე­ბის

მთე­ლი თა­ვი­სი და­ტან­ჯუ­ლი წლე­ბის მან­ძილ­ზე,

ათი მო­მენ­ტი არ­ნაჭ­დე­ვი გუ­ლის ტკი­ვი­ლით

არ დაჩ­რ­დი­ლუ­ლი მა­რა­დი­ულ ვი­შით და ოხ­ვ­რით

მას უფ­ლე­ბა აქვს თა­ვი მაღ­ლა ას­წი­ოს და თქვას:

მე მიცხოვ­რია დე­და­მი­წა­ზე დი­დე­ბაც ვი­ცი

            ეს არის კა­ცი

 ალ­ბათ ვინ­მეს გა­უკ­ვირ­დე­ბა

და კითხ­ვას დას­ვამს თუ სა­ერ­თოდ ის რის­თ­ვის ცხოვ­რობს

მი­სი ცხოვ­რე­ბის მე­სა­მე­დი სიზ­მარ­ში გა­დის,

ხო­ლო მე­ო­რე მე­სა­მე­დი მძი­მე შრო­მა­ში

მე­ექ­ვ­სე­დი კი აქეთ იქით მის­ვ­ლა მოს­ვ­ლა­ში

ტკეპ­ნა­ში ქუ­ჩის ყო­ველ­დღი­ურ

ჭუჭყის და მტვე­რის

რამ­დენ უაზ­რო ხე­ლის კვრას და კინ­კ­ლა­ო­ბა­ში

რამ­დე­ნი რჩე­ბა მის­გან ნე­ტავ რომ გა­მოფხიზ­ლ­დეს

და ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბის ტრა­გე­დია გა­ი­ზი­ა­როს

რამ­დე­ნი რჩე­ბა მის­გან რომ მა­რა­დი­ულ

დე­და­მი­წა­სა და მზე-მთვა­რეს თვა­ლი ადევ­ნოს

რამ­დე­ნი რჩე­ბა მის­გან ნე­ტავ ასამ­ღე­რებ­ლად

დი­დე­ბი­სათ­ვის და ღვთი­უ­რი ჰიმ­ნე­ბი­სათ­ვის?

სულ რამ­დე­ნი­მე ალ­ბათ სუ­ლის ამო­ნაფ­ლე­თი

უნა­ყო­ფო და ურ­ცხ­ვად ნა­წუწნ სი­ცოცხ­ლის­გან.

              და ის აქ არის

დრო­ის პე­პე­ლა

სუ­ლე­ლი მო­ნა, დრო­ის ურ­ცხ­ვი თან­მიმ­დევ­რო­ბის

ეს პა­რო­დია უაზ­რო და ამაო სუნ­თ­ქ­ვის

 

ალ­ბათ ღმერ­თებს რომ შეს­ძ­ლებ­ლო­დათ

ამ მი­ტო­ვე­ბულ პლა­ნე­ტა­ზე ჩა­მობ­რ­ძა­ნე­ბა

სა­დაც მხო­ლოდღა ნან­გ­რე­ვე­ბია

ადა­მი­ან­თა ქა­ლა­ქე­ბის შე­მორ­ჩე­ნი­ლი

და ქვის და­ფებ­ზე ორი­ო­დე წარ­წე­რა მოს­ჩანს

და­ჟან­გულ ბორ­ბალს შე­ამ­ჩ­ნევ­დ­ნენ

უდაბ­ნო­თა ქვი­შით და­ფა­რულს

და ერ­თ­მა­ნეთ­საც რათ­ქ­მა­უნ­და ასე ეტყოდ­ნენ:

ის აქ ყო­ფი­ლა და უცხოვ­რია

           შე­ხე­დეთ რა ქნა:

რო­ცა დას­ჭირ­და ლა­პა­რა­კი სათხოვ­ნად პუ­რის

მას მის­ცეს ქრის­ტე.

რო­ცა დას­ჭირ­და სიმ­ღე­რე­ბი ბრძო­ლის ვე­ლის­თ­ვის-ჰო­მე­როსს შეს­წ­ვ­და

რო­ცა დას­ჭირ­და სა­კუ­თა­რის დაწყევ­ლა მტრე­ბის

გა­მოჩ­ნ­დ­ნენ დან­ტე, ან­და სვიფ­ტი ან­და ვოლ­ტე­რი

რო­ცა დას­ჭირ­და ტან­საც­მე­ლი გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი

სხე­უ­ლის უთ­მო ნა­წი­ლე­ბის და­სა­ფა­რა­ვად,

მე­ფე სო­ლო­მონს მო­უქ­სო­ვა მა­შინ მან­ტია

მან უდი­დე­სი მე­ფე­ე­ბი მორ­თო მო­კაზ­მა

და ახალ­გაზ­რ­და რა­ინ­დე­ბი ერ­თად შეკ­რი­ბა

მას ჭირ­დე­ბო­და კედ­ლე­ბი და თავ­ს­სა­ხუ­რა­ვი

და მან სა­სახ­ლე ააშე­ნა თავ­შე­სა­ფა­რად

მას ჭირ­დე­ბო­და ტა­ძა­რი და ღმერ­თ­მ­სა­ხუ­რე­ბა

მან მო­ნას­ტ­რე­ბი და­არ­სა და და­ა­ფუძ­ნა

ის და­ი­ბა­და რომ მი­წა­ზე ეხო­ხა მა­რად

მან კი ბერ­კე­ტი და ბორ­ბა­ლი გა­მო­ი­გო­ნა

აამოძ­რა­ვა მოგ­რუ­ხუ­ნე დი­დი ძრა­ვე­ბი

ცეცხ­ლის რა­შე­ბი შე­ა­ყე­ნა ლი­ან­და­გებ­ზე

უზარ­მა­ზა­რი რკი­ნის ფრთე­ბით ჰა­ერს და­აწ­ვა

და უდი­დე­სი ხო­მალ­დე­ბი ზღვებს შე­ა­სია

ჭი­რი სპობ­და მას და იმი­სი ღვიძ­ლი შვი­ლე­ბი

გა­მორ­ჩე­ულ­ნი, სხვა­თა შო­რის, ომ­მა იმ­ს­ხ­ვერ­პ­ლა

მაგ­რამ ვერც ცეცხ­ლ­მა, წყალ­დი­დო­ბამ და ვერც შიმ­შილ­მა

მას ვერ აჯო­ბეს. ვერც სიკ­ვ­დილ­მა და­უნ­დო­ბელ­მა

რად­გან შვი­ლე­ბიც მი­სიც ბო­ლოს რო­გორც გა­ირ­კ­ვა

ამ მო­მაკ­ვ­და­ვი სხე­უ­ლი­დან წარ­მო­შო­ბი­ლან

ხე­დავთ ბი­ზო­ნი, თა­ვის ნა­ქებ მუს­კუ­ლა­ტუ­რით

თმა­ა­წე­წი­ლი დაბ­ლობ­ზე გდია

მა­მონ­ტე­ბი კი გა­და­შენ­დ­ნენ უხ­სო­ვარ დრო­დან

და მუ­ზე­უ­მებს ამ­შ­ვე­ნე­ბენ ამა­ყად ახ­ლა

თვით პან­ტე­რებ­მაც შე­ის­წავ­ლეს სიფ­რ­თხი­ლის წე­სი

და ფე­ხაკ­რე­ფით მოძ­რა­ო­ბენ ბა­ლა­ხებ­ში სა­ნა­პი­როს­თან

ადა­მი­ა­ნი კი აგ­რ­ძე­ლებს ცხოვ­რე­ბას ურ­ცხ­ვად

მი­უ­ხე­და­ვად სამ­ყა­რო­ულ ნი­ჰი­ლიზ­მი­სა

ერ­თა­დერ­თია რად­გან ცის ქვეშ სარ­წ­მუ­ნო­ე­ბა

ერ­თია რწმე­ნა მი­სი დი­დე­ბაც, ტრი­უმ­ფი­ცა და უკ­ვ­და­ვე­ბაც

და ამას მოკ­ლედ სიყ­ვა­რუ­ლი სი­ცოცხ­ლის ქვია

ადა­მი­ანს ხომ ერ­თა­დერ­თი სი­ცოცხ­ლის ჯე­რა

სი­ცოცხ­ლე უყ­ვარს და ამი­ტომ იჯავ­რებს სიკ­ვ­დილს

სწო­რედ ამის­თ­ვის ეწო­დე­ბა მას ღვთა­ებ­რი­ვი

რად­გან მა­რა­დი მო­არ­სე­ბე მშვე­ნი­ე­რია

და ცხოვ­რობს ცის ქვეშ ამ უგ­რ­ძ­ნო­ბელ ვარ­ს­კ­ვ­ლავ­თა შვი­ლი

უსუ­ლო საგ­ნებს მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბას ანი­ჭებს თა­ვად

არ­სე­ბობს შიშ­ში, შრო­მა­სა და აგო­ნი­ა­ში

გა­უ­თა­ვე­ბელ მღელ­ვა­რე­ბას ატა­რებს გუ­ლით,

მაგ­რამ მა­ში­ნაც რო­ცა სის­ხ­ლი გად­მოჩ­ქებს ღვა­რად

ამო­სუნ­თ­ქ­ვი­სას ამოჭ­მუ­ლი მი­სი ფილ­ტ­ვი­დან

მა­ინც სი­ცოცხ­ლე ურ­ჩევ­ნია სუნ­თ­ქ­ვის შეწყ­ვე­ტას

სიკ­ვ­დი­ლის წამს კი მშვე­ნი­ე­რი შე­სა­ხე­დია

პირ­ველ­ყო­ფი­ლი ში­ში მოს­ჩანს იმის მზე­რა­ში

მას შე­უძ­ლია რომ უაზ­რო ტან­ჯ­ვა ით­მი­ნოს

და ჯო­ჯო­ხეთ­შიც კვლავ სი­ცოცხ­ლის სით­ბო სწყუ­რია

არ შე­იძ­ლე­ბა შე­ი­ძუ­ლოთ თქვენ ეს ქმნი­ლე­ბა

რად­გან ძლი­ე­რი რწმე­ნის მიღ­მა სი­ცოცხ­ლის მი­მართ

სიყ­ვა­რუ­ლია არ­სე­ბო­ბის გა­და­მა­ლუ­ლი

ყვე­ლა­ზე წრფე­ლი რომ­ლის გა­რე­შეც ვერ იარ­სე­ბებს სხვა სიყ­ვა­რუ­ლი

და არც შიმ­ში­ლი არ არ­სე­ბობს, აღარც სურ­ვი­ლი,

მე ვფიქ­რობ მა­ინც რომ ის კა­ცია

უკე­თე­სიც და უარე­სიც რო­მელ­თა შო­რის,

თა­ვის ცხოვ­რე­ბით სა­კუ­თა­რით

მა­ინც რომ ცხოვ­რობს

და და­ნარ­ჩე­ნი მხე­ცე­ბი­ვით მარ­ტო­კა კვდე­ბა

მას ივიწყე­ბენ მაგ­რამ ის ხომ უკ­ვ­და­ვი­ცაა

რად­გა­ნაც კარ­გიც და ის ცუ­დიც რა­საც აკე­თებს

მი­სი სიკ­ვ­დი­ლის შემ­დე­გაც ცოცხ­ლობს

მა­შინ რა­ტომ­ღა აკავ­ში­რებს ის თავს სიკ­ვ­დილ­თან

ყო­ფი­ე­რე­ბის სიბ­რ­მა­ვე­ში ღორ­მუ­ცე­ლო­ბით

მუ­დამ თა­ვი­სი მოძ­მის სის­ხ­ლით რა­ტომ სივ­დე­ბა?

 

 კოტე ყუბანეიშვილი