ვარ მე­ო­მა­რი და პარ­ტი­ზა­ნი

თუმც ქა­ლაქს მი­წევს გა­დამ­დ­გ­მუ­რე­ბა

და ჩემ ცხოვ­რე­ბის გახ­ლავთ მი­ზა­ნი

ბო­როტ­მოქ­მედ­თა გა­ნად­გუ­რე­ბა.

 ***

 

1

ჭეშ­მა­რი­ტე­ბას თვა­ლის ამომ­თხ­რელს

თა­ვი არი­დო ცა­დე ჯობს ოხერს

რო­გორ მი­აღ­წევ სუ­ლის სა­მოთხეს

არ გა­მო­ივ­ლი სა­ნამ ჯო­ჯო­ხეთს

სულ­ყ­ვე­ლა­ფე­რი ირ­გ­ვ­ლივ ძველ­დე­ბა

და ვე­ღარ ხვდე­ბი მი­ვა სა­დამ­დის

აზ­რიც ბერ­დე­ბა ანუ ბრძენ­დე­ბა

უკ­ვ­და­ვე­ბა­ში სა­ნამ გა­და­დის

რაც დღე ერ­თია ღა­მე ორ­დე­ბა

რო­ცა ამა­ზე ლექ­სი ით­ქ­მე­ბა

და სუ­ლერ­თია გან­მე­ორ­დე­ბა

სა­ნამ ამ ქვეყ­ნად ასე იქ­ნე­ბა.

 2

უბ­რა­ლოდ რომ ვთქვათ ლექ­სი ლექ­სია

რო­ცა შენ ამ­ბებს მკითხ­ველს უყ­ვე­ბი

მაგ­რამ ეს არის ეპი­ლეპ­სია

და წარ­მო­სახ­ვის შე­ნის გულ­ყ­რე­ბი

ოღონდ მთა­ვა­რი სიტყ­ვის ნახ­ვაა

სის­ხ­ლი რომ ჩქეფ­დეს არ­ტე­რი­ა­ში

პო­ე­ზია ხომ გარ­და­სახ­ვაა

სუ­ლის ვერ­ბა­ლურ მა­ტე­რი­ა­ში.

 3

ყვე­ლა სა­ხე­ლი დარ­ქ­მე­უ­ლია

თუნ­დაც ჩვე­ნამ­დე არ მო­ტა­ნი­ლი

დღეს ყვე­ლა­ფე­რი გარ­კ­ვე­უ­ლია

სა­აშ­კა­რა­ოდ გა­მო­ტა­ნი­ლი

 

შვი­ლიც რად­გა­ნაც მა­მის ტო­ლია

თუნ­დაც იც­ვ­ლი­დეს ის ფორ­მა­ცი­ას

და ახა­რის­ხებს ხვალ ის­ტო­რია

აუცი­ლე­ბელ ინ­ფორ­მა­ცი­ას

 

რად­გან ყვე­ლა­ფერს რა­საც სუ­ლი აქვს

ენად ყუ­რე­ბად ცხვი­რად თვა­ლე­ბად

თვით და­ბა­დე­ბას და­სას­რუ­ლი აქვს

და მე­ორ­დე­ბა გა­უ­თა­ვებ­ლად.

 ***

 

მა­რა­დი­უ­ლი პრო­ცე­სი ქმნის

ხომ არ­სე­ბობ­და ხა­ნა­შიც ქვის

რა­მაც წარ­მოშ­ვა ერიც და ბე­რიც

და იარ­სე­ბებს ათას წლის მე­რეც.

 ***

 

სი­ა­მოვ­ნე­ბა კარ­გად ჩაც­მაა

ამ ცხოვ­რე­ბი­დან ვის რა შერ­ჩე­ბა

მაგ­რამ მთა­ვა­რი ზო­მის დაც­ვაა

და რა თქმა უნ­და ფერ­თა შერ­ჩე­ვა

გა­ღო­რე­ბუ­ლი ყვე­ლა ცოდ­ვაა

ჯობს მოთ­მი­ნე­ბა და და­ფიქ­რე­ბა

ის რაც კარ­გია ნიშ­ნავს ცო­ტაა

ბა­ჯაღ­ლო ბლო­მად რო­გორ იქ­ნე­ბა.

 ***

 

გთხოვთ ყვე­ლა­ფერ­ზე ნუ მომ­თხოვთ პა­სუხს

რაც კი მო­მი­ვა თავ­ში ამ წამ­ში

მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა აქვს თი­თე­ულ ასოს

რო­გორ ჩაჯ­დე­ბა ამ ჩემ ნა­წერ­ში

და თუ­კი რით­მა რით­მას­თან ხვდე­ბა

ანუ ბგე­რებ­მა სივ­რ­ცე გაკ­ვე­თეს

ქვეც­ნო­ბი­ე­რად ეს ჩემ­ში ხდე­ბა

რა­საც გო­ნე­ბა თვი­თონ აკე­თებს

მე არც თეთ­რი ვარ და არც შა­ვი ვარ

თუმც პა­სუხს ვა­გებ ყვე­ლა იმ წამ­ზე

რო­ცა ნამ­დ­ვი­ლად დამ­ნა­შა­ვე ვარ

ისე­დაც ცოდ­ვილ დე­და­მი­წა­ზე

მე აღარც ვი­ცი ამას რა ქვია

ან­და რო­ცა ვწერ ზუს­ტად რა მომ­დის

ლექ­სიც ეტყო­ბა ჩე­მი საქ­მეა

რად­გან რა­ტომ­ღაც კარ­გად გა­მომ­დის

მიკ­ვირს რომ ხალ­ხი ჯერ ქვებს არ მეს­ვ­რის

ან არ მა­ყო­ლებს თვალს უდი­ე­რად

და რა­საც ვამ­ბობ ზუს­ტად არ ეს­მის

უმ­რავ­ლე­სო­ბას სა­ბედ­ნი­ე­როდ

დრო ძი­რი­თა­დად ჩემ­ში ლექსს მი­აქვს

რო­ცა მივ­დი­ვარ ან­და მოვ­დი­ვარ

მე არ ვკითხუ­ლობ არ­სად ლექ­ცი­ას

და არც კონ­ცერ­ტ­ზე არ გა­მოვ­დი­ვარ

სიტყ­ვის აზ­რე­ბით ბგე­რებს ვა­ზო­მებ

მი­მარ­თუ­ლე­ბაც არ შე­მიც­ვ­ლია

რად­გან სა­ერ­თოდ ლექ­სად ვაზ­როვ­ნებ

და სხვა­ნა­ი­რად არ შე­მიძ­ლია

არც პო­ე­ტი ვარ და არც მე­სია

თუ იმას ვამ­ბობ რაც დრომ ინე­ბა

ლექ­სი ცხოვ­რე­ბის ჩე­მის წე­სია

და ვერ­ბა­ლუ­რი გა­მოვ­ლი­ნე­ბა

ენა რომ შე­მო­ვი­ა­გა­რა­კო

და პა­სუ­ხე­ბი დავ­ცე კითხ­ვებ­თან

მსურს ყვე­ლა­ფერ­ზე ვი­ლა­პა­რა­კო

პრო­ვინ­ცი­ა­ლურ ქარ­თ­ველ მკითხ­ველ­თან.

 ***

 

მოკ­ლედ ამ­ბობ­და ყვე­ლა ვინც ვნა­ხე

სიტყ­ვა ვის­თ­ვი­საც სიბ­რ­ძ­ნის ღვიძ­ლია

გრძლად ხომ ყო­ველ­თ­ვის მა­შინ იძა­ხი

რო­ცა მოკ­ლედ თქმა არ შე­გიძ­ლია.

 ***

 

მომ­წამ­ვ­ლე­ლია სუ­ლის წი­ა­ღი

მი­ტო­ვე­ბუ­ლი უსიყ­ვა­რუ­ლოდ

და სა­ჭი­როა აირ­წი­ნა­ღი

მის ტა­ლა­ნებ­ში სა­სი­ა­რუ­ლოდ

წე­რა აზ­რე­ბის კო­რექ­ციაა

რა­საც საზღ­ვ­რე­ბი იტევს ნა­ტუ­რის

ლექ­სე­ბი კი­დევ კო­ლექ­ციაა

თა­ნა­მედ­რო­ვე ლი­ტე­რა­ტუ­რის.

 ***

 

რა­ში ჭირ­დე­ბა კარგ კაცს წო­დე­ბა

თუ სო­მე­ხია ვერ აქარ­თ­ვე­ლებ

არც მო­ღუ­ნუ­ლი არ გას­წორ­დე­ბა

და რაც გატყ­დე­ბა ვერ გა­ამ­თე­ლებ.

 ***

 

ლექ­სის და­წე­რა გა­ნა რთუ­ლია

მთვა­რე ამო­ვა ნა­ხავ რომ ცა­ზე

შე­ნი გო­ნე­ბაც გა­დარ­თუ­ლია

ჩრდი­ლე­ბით სავ­სე გა­რე­მოც­ვა­ზე

თუ ენაც პირ­ში გა­მარ­თუ­ლია

აღარ იდარ­დებ სუ­ლის მოც­ლა­ზე

რად­გა­ნაც ლექ­სი და­მარ­თუ­ლია

ბევ­რად ძლი­ე­რი დი­ლის ლოც­ვა­ზე

და­ი­მახ­სოვ­რონ კარ­გად ხა­მებ­მა

რომ ჩე­მი მათ­სას არ გავს მი­სია

და ერ­თი თვა­ლის და­ხამ­ხა­მე­ბა

მათ გა­სა­დე­ნად საკ­მა­რი­სია.

 ***

 

სიტყ­ვა რად­გა­ნაც სუ­ლის მაც­ნეა

აზ­რიც ლო­დი­ნით რო­ცა იღ­ლე­ბა

მე პო­ე­ზია ტან­ზე მაც­ვია

და ჩემ ენი­დან ლექ­სად იღ­ვ­რე­ბა

მე რო­გორც მინ­და ისე ვმღე­რი­ვარ

მდგა­რი კი­დეს­თან შა­ვი სა­მა­რის

რა ვქნა რომ ასე ნი­ჭი­ე­რი ვარ

ეს ჩე­მი ბრა­ლი სუ­ლაც არ არის.

 

კოტე ყუბანეიშვილი