ვა­ხო რუ­რუ­ას

 

ვინც აცოცხ­ლებ­და სა­კუ­თარ ნატ­ვ­რას

მათ შო­რის იყ­ვ­ნენ რომ­ლე­ბიც ახ­ლოს

მე გა­ვიხ­სე­ნებ ჭეშ­მა­რიტ მხატ­ვარს

და მო­ქან­და­კეს რუ­რუა ვა­ხოს

 

ვინც უამ­რა­ვი და­ტო­ვა გან­ძი

დო­ჩა­ნაშ­ვილ­თან ერ­თად გუ­რამ­თან

და თუმც დრო­ე­ბა შე­მოხ­ვ­დათ ბან­ძი

ქარ­თუ­ლი კი­ნო და­ა­სუ­რა­თა

 

ფიქ­რით თა­ვი­სით იყო კოს­მოს­ში

და სულ ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვებს უთ­ვალ­თ­ვა­ლებ­და

იჯ­და სა­კუ­თარ სა­ხე­ლოს­ნო­ში

და ფუს­ფუ­სებ­და გა­უ­თა­ვებ­ლად

 

აზ­რებს გეტყო­დათ ყვე­ლა ამ­ბავ­ზე

და ყვე­ლა წვრილ­მანს ხელს რომ კი­დებ­და

ჭკუ­ას კარ­გავ­და ქარ­თულ ან­ბან­ზე

და სულ ასო­ებს ჩაჰ­კირ­კი­ტებ­და

 

დი­დოს­ტა­ტი­ვით აზ­რის გაგ­ნე­ბის

და­უ­ზა­რებ­ლად სა­ნამ შეძ­ლებ­და

ფა­სი იცო­და რად­გან საგ­ნე­ბის

მკვდარ მა­სა­ლა­ში ცოცხალს ეძებ­და

 

და მახ­სენ­დე­ბა რომ გა­მა­ო­ცა

რო­ცა ნი­კა­ლას წიგ­ნი მაჩ­ვე­ნა

მან ფი­როს­მა­ნი კი არ გა­მოს­ცა

მარ­თა­ლი გითხ­რათ აღ­მო­ა­ჩი­ნა

 

აბა რა­ღა ვთქვა კი­დევ სხვა მე­ტი

თუმც კუპ­ლე­ტე­ბი ბლო­მად მოვ­ყა­რე

ვა­ხო ცხოვ­რე­ბით იყო ას­კე­ტი

და სა­ო­ცა­რი შრო­მის­მოყ­ვა­რე

 

აზრს და­ვამ­თავ­რებ მო­დით მე ლექ­სად

მას­ზე ცრემ­ლე­ბით თვალ­დარ­დი­ა­ნი

რად­გან ის იყო უპირ­ვე­ლე­სად

კე­თილ­შო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი.

 

 *

სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში ყო­ფა ძვი­რია

რად­გან აივ­სო სივ­რ­ცე მო­ლე­ბით

ზებ­რა უბ­რა­ლოდ თეთ­რი ვი­რია

გა­და­ღე­ბი­ლი შა­ვი ზო­ლე­ბით.

 *

სი­ცოცხ­ლის წყა­რო დე­დაა

ხო­და რა გა­საკ­ვი­რია

სი­ცი­ლის ფეს­ვი სევ­დაა

ან­გე­ლო­ზე­ბიც ტი­რი­ან

 

ბო­როტ კაცს სის­ხ­ლი გა­უშ­რეს

რომ ვე­ღარ აჰ­ყ­ვეს აწყ­ვე­ტას

ღმერ­თი არას­დ­როს და­უშ­ვებს

კე­თი­ლი კა­ცის წარ­წყ­მე­დას

 

რა­საც გპა­რა­ვენ ფუ­ლია

რად­გან ის მდიდ­რებს ეძ­ლე­ვა

ხა­ზი­ნაც გა­ძარ­ც­ვუ­ლია

პა­ტი­ო­სან კაცს ენ­ძ­რე­ვა.

 *

ამ ქვეყ­ნად ნე­ტავ ვინ არი

ფიქ­რი თქვას და­უ­მა­ლა­ვი

ჩემ­სა­ვით მო­უს­ვე­ნა­რი

ჩემ­სა­ვით და­უ­ღა­ლა­ვი

 

სიტყ­ვი­თაც ბევ­რ­ნი კვდე­ბი­ან

ვინც თავს ვერ გრძნო­ბენ უვ­ნებ­ლად

ამი­ტომ მე­რი­დე­ბი­ან

მეც ვიბ­რ­ძ­ვი და­უს­რუ­ლებ­ლად

 

თუმც არა­ვის­თ­ვის მიძღ­ვ­ნია

მაკ­ვირ­ვებს ეს სას­წა­უ­ლი

ლექ­სი ნათ­ქ­ვა­მი სიბ­რ­ძ­ნეა

და ენის დღე­სას­წა­უ­ლი

 

და შიგ თუ აზ­რ­მაც იჟ­ღე­რა

ფურ­ცელ­ზე გა­მო­ფე­ნი­ლი

ლექ­სია ენის სიმ­ღე­რა

სუ­ლი­დან ამოფ­რე­ნი­ლი.

 *

თბი­ლის­ში ვცხოვ­რობ ყლე­სა­ვით

ბან­კის კრე­დი­ტის აქ­ტი­ვით

ეს ნა­თე­ლია დღე­სა­ვით

და უტყუ­ა­რი ფაქ­ტი­ვით.

 *

ამ სტრო­ფებს ჩე­მი ფიქ­რე­ბის მომ­ც­ველს

რი­თიც დღეს რო­გორც პო­ე­ტი ვფა­სობ

ვწერ და თან თვალ­ყურს ვა­დევ­ნებ პრო­ცესს

რა­შიც ჩემ გრძნო­ბებს და გან­ც­დებს ვაქ­სოვ

ძა­ლი­ან ძვი­რი და­მიჯ­დეს რომც ეს

არ გა­უ­ჭირ­დეს წა­კითხ­ვა სხვას რომ

უფალს ვთხოვ იმის ძა­ლა რომ მომ­ცეს

აზ­რი გა­მოთ­ქ­ვას ყო­ველ­მა ასომ

 *

სა­ნამ მო­ვე­ლი ამა­ოდ მუ­ზებს

რო­მელ­თა სმე­ნაც სი­ა­მეს მომ­გ­ვ­რის

ვწე­ვარ და ვით­ვ­ლი ოთახ­ში ბუ­ზებს

რომ დაბ­ზუ­ი­ან ჩემ თავ­ზე ლო­გინს

 

სურ­ვილ­ში მოვ­კ­რა რო­გორ­მე თვა­ლი

იმ საგ­ნებს რით­მებს რომ მპირ­დე­ბი­ან

რად­გა­ნაც ვი­ცი მუ­ზე­ბიც მა­ლე

აუცი­ლებ­ლად მოფ­რინ­დე­ბი­ან.

 *

მე მიყ­ვარს რო­ცა ჩაწ­ვე­ბა ღა­მე

რო­გორც მე­ძა­ვი გაშ­ლილ ლო­გინ­ში

და სა­ნამ ძილ­ში მო­ხიბ­ლავს რა­მე

გა­ი­ნა­ბე­ბა კა­ცის ლო­დინ­ში

 

და­კა­ვე­ბუ­ლი კბი­ლის ალეს­ვით

სა­ნამ სიმ­წ­რის­გან გა­ე­ცი­ნე­ბა

მე­რე აავ­სებს სხე­ულს ალერ­სით

გა­ა­თა­ვებს და და­ე­ძი­ნე­ბა.

 *

ცოდ­ნას სამ­ყა­რო წინ მი­ყავს

და ქა­ჩავს რო­გორც მა­ტო­რი

ყვე­ლა დროს თა­ვის გმი­რი ყავს

და თა­ვის რე­ფორ­მა­ტო­რი

 

სიტყ­ვაც ყუ­რამ­დე ხალხს მი­აქვს

ბრბო­სათ­ვის თვა­ლის ამ­ხე­ლი

ყვე­ლა დროს თა­ვის სა­ხე აქვს

და სა­კუ­თა­რი სა­ხე­ლი

 

სა­ნამ­დე მკერ­დ­ში გუ­ლი ცემს

ეჭ­ვის მჩხვლი­ტა­ვენ ნემ­სე­ბი

ღმერ­თ­მა არა ქნას უვი­ცებს

მოს­წონ­დეთ ჩე­მი ლექ­სე­ბი

 

და თავს პრობ­ლე­მად რომ არ ვხდი

მი­ჯან­ყ­დე­ბი­ან მო­ნე­ბი

ღმერ­თ­მა არა ქნას რომ გავ­ხ­დე

ყლე­ე­ბის მო­სა­წო­ნე­ბი.

 *

გა­მოთ­ქ­ვა სულ­ში ნა­მა­ლი

შე­უ­წუ­ხებ­ლად მე­გობ­რის

თურ­მე ყო­ფი­ლა წა­მა­ლი

დარ­დის და უგუ­ნე­ბო­ბის

 

და ამა­ზე მეტს ნურც ელი

მკითხ­ველს თუ მის­დის სა­ლა­მი

გჭირ­დე­ბა თეთ­რი ფურ­ცე­ლი

და რა თქმა უნ­და - კა­ლა­მი.

 *

თუმც ტა­ნით არის პა­ტა­რა

რა უც­ნა­უ­რი რა­მეა

რომ კა­ტა მა­ინც კა­ტაა

და ვეფხ­ვის ნა­თე­სა­ვია

 

რად­გან ძა­ლას ფლობს სა­ში­ნელს

და არ კად­რუ­ლობს ალერსს სხვის

კა­ტა ძაღ­ლებ­საც აში­ნებს

რო­ცა უეც­რად თავს ეს­ხ­მის

 

რომ ად­გილს და­ე­სა­კუთ­როს

და მას­პინ­ძ­ლად გრძნობს თან თუ თავს

კა­ტა არა­ვის და­უთ­მობს

ტე­რი­ტო­რი­ას სა­კუ­თარს

 

და თუმ­ცა სახ­ლ­ში სა­დი­ლობს

მტე­რია სავ­სე დახ­ლე­ბის

ის მთვა­რის შუქ­ზე ნა­დი­რობს

სა­ხუ­რა­ვებ­ზე სახ­ლე­ბის.

 

*

მქო­ნე ქურ­დუ­ლი გა­გე­ბის

რომ არ მეშ­ლე­ბა დღეს ქცე­ვა

მო­სახ­ლე­ო­ბა ბა­გე­ბის

პა­ტი­ვის­ცე­მით მექ­ცე­ვა

 

და მეც არა­ვის არ ვერ­ჩი

ლექ­სებს რომ ვაცხობ ორ ცვლა­ში

და ვცხოვ­რობ რო­გორც კა­მე­ჩი

ხბო­რე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში.

 *

თუმც ბევ­რი ალ­ბათ მკიცხავს დღეს

რად­გან ლექ­სებს ვწერ რით­მუ­ლებს

მე ვარ­ჩევ აზ­რის სიცხა­დეს

ვერ ვგუ­ობ აზ­რის სირ­თუ­ლეს

რა­საც ბევ­რი ვერ მპა­ტი­ებს

რომ აღ­ვ­წერ მათ სი­ნამ­დ­ვი­ლეს

თან ფრა­ზებს ვხმა­რობ მარ­ტი­ვებს

გა­მო­სათ­ქ­მე­ლად ად­ვი­ლებს

ლექ­სე­ბის წე­რა დამ­ჩემ­და

რად­გან მგო­ნია რომ ამ დროს

თით­ქოს სამ­ყა­რო გა­ჩერ­და

და არა­ფე­რი მოძ­რა­ობს

თვით­კ­მა­ყო­ფილ­ნი სავ­სე­ბით

თა­ვებ­ში ნა­შობ აზ­რე­ბით

ყვე­ლა სივ­რ­ცე­ში ვარ­სე­ბობთ

და დრო­ით მო­ვი­საზღ­ვ­რე­ბით.

 

 კოტე ყუბანეიშვილი