კოტე ყუბანეიშვილი

ნუ ეგო­ნე­ბა გარ­შე­მო ნურ­ვის

რომ ჩემ­თ­ვის წე­რა აღ­მოჩ­ნ­და ლხი­ნი

და მე ვერ დავ­ძ­ლევ ბუ­ნებ­რივ სურ­ვილს

რომ ქარ­თ­ველ მკითხ­ველს ვუ­რეცხო ტვი­ნი

 

თან ამ ბო­ლო დროს წე­რა­საც ვუკ­ლე

რად­გა­ნაც ხალ­ხის დავ­კარ­გე რწმე­ნა

და ამი­ტო­მაც ვა­პი­რებ უკ­ვე

სა­ნამ არ მცე­მეს ჩა­ვიგ­დო ენა

 

თბი­ლისს და­ვარ­ქ­მევ მე ქა­ლაქს სა­შიშს

სა­ში­ნე­ლე­ბის აქ გა­დის კი­ნო

რად­გან ვერ მო­წევ ბა­ლახს ან ჰა­შიშს

და არა­ყი სვა უნ­და ან ღვი­ნო

 

სა­დაც ხალ­ხია მე­ტად მდა­ბიო

ჭა­ჭის მოყ­ვა­რე მსმე­ლი წა­რა­ფის

და ურ­ჩევ­ნი­ათ მო­წი­ონ ბიო

გაზ­რ­დას ჭეშ­მა­რიტ კარ­გი კა­ნა­ფის

 

აქ სვა­მენ ვის­კის ან სუ­ლაც არაყს

და იყ­ლე­ვე­ბენ რად­გან თა­ვებს მთლად

კონ­ფ­ლიქ­ტი ახ­ლავს მათ ქცე­ვას ამაყს

და კრი­მი­ნა­ლი გა­უ­თა­ვებ­ლად

 

ხო­და რა­ღაა მე­ტიც სამ­ს­ჯე­ლი

რო­გორც თქვენ ალ­ბათ ლექ­სი­დან მიხ­ვ­დით

თბი­ლი­სი არის ჩვე­ნი სას­ჯე­ლი

რო­მელ­საც უკ­ვე ყვე­ლა­ნი ვიხ­დით

 

ვერ ვე­თან­ხ­მე­ბი რა ვქნა იმ მგოს­ნებს

ვინც აწ­ვე­ბი­ან ცხოვ­რე­ბას რქე­ბით

და აღ­მერ­თე­ბენ პო­ლი­ტი­კო­სებს

თავს რომ იღ­ლი­ან მთავ­რო­ბის ქე­ბით

 

საქ­მეც სიტყ­ვებ­ში აზ­რის შე­ფუთ­ვ­ნის

რად­გა­ნაც მუ­დამ იგავ-არა­კობს

ის ამი­ტო­მაც ყვე­ლას ეკუთ­ვ­ნის

და ხალ­ხ­ზე უნ­და ილა­პა­რა­კოს

 *

wkd

 

ღერ­თო მო­მე­ცი იმ­დე­ნი ძა­ლა

რომ ჩე­მი წყე­ნა თუ გუ­ლის ფეთ­ქ­ვა

ან ჩე­მი ვნე­ბა რაც ფიქ­რ­მა მა­ლა

ყვე­ლას სას­მე­ნად რით­მუ­ლად მე ვთქვა

 

რომ მას ვინც სიტყ­ვის შეხ­ვ­დე­ბა წვი­მას

თავ­ში უელ­ვოს სი­მარ­თ­ლემ ერ­თ­მა

რომ მე ვი­ძა­ხი უბ­რა­ლოდ იმას

რაც თვი­თონ ალ­ბათ უნ­დო­და ეთ­ქ­ვა.

 *

პო­ე­ტი საგ­ნებს სა­ხე­ლებს არ­ქ­მევს 

მა­რა­დი­ულ­ში ეძებს ცვლი­ლე­ბებს

და ვფიქ­რობ ამით აკე­თებს საქ­მეს

კე­თილ­შო­ბილს და აუცი­ლე­ბელს.

 *

გა­თენ­და ისევ მა­ი­სის დი­ლა

რამ­დე­ნი ხა­ნი ვე­ლო­დი ასეთს

რად­გან მზე არის და გა­რეთ თბი­ლა

მეც ვუბ­რუნ­დე­ბი ისე­ვე ლექ­სებს

ოღონდ ვერ ვხვდე­ბი დავ­წე­რო რა­ზე

რომ ქე­ბათ-ქე­ბა მი­ვუძღ­ვ­ნა მუ­ზებს

ან იქ­ნებ სუ­ლაც სა­კუ­თარ თავ­ზე

არ გა­აბ­რა­ზებს ეს ძა­ან თუ მზეს

თო­რემ შე­ცურ­დეს ღრუბ­ლებ­ში ლა­მის

და დღის ნა­თე­ლიც გაქ­რე­ბა წა­ვა

ან იქ­ნებ არ ღირს კე­თე­ბა რა­მის

და და­მე­ლია უბ­რა­ლოდ ყა­ვა

ხო­და მეც ვჯდე­ბი სკამ­ზე და ვუც­დი

დღე­ვან­დელს ჩემ­სას მუ­ზებ­თან ალერსს

და ალ­ბათ რა­მის და­წე­რას თუ ვცდი

სა­ღა­მოს ვინ­მეს ვაჩ­ვე­ნებ ამ ლექსს.